mistig
laag oor die duine loei daar ‘n wind
hartseer soos die stem van ‘n kind
bring hy misgordyn wat alles omhein
verdwyn duinetuin in vaal kombers
deurdringend roep tarentaal na kind
wat wegdwaal van haar nes onder bos
saggies blêr bokooitjie vir haar kroos
binne misgordyn sluip die kwade rond
daarom staan ek langs die diepblou see
my kop gerig op alles wat daar gebeur
siel sweef saam met naamgenoot in lug
geen misgordyne vir my kop – nie meer
helder breek die wete deur beneweling
digste mis word in helder lig versplinter
telkens breek sonstrale maar weer deur
om geduldig daarvoor te wag neem tyd
©Teárlach
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking