aaklig

die mis trek vroeg toe

eerste winterkoue aanvoelbaar

somer en hitte is vir my lekker

maar koue wind teister my

om te sê: dit is aaklig

is ‘n onder beklemtoning

koue wind en verkoue

gaan hand aan hand

lopende neus

hoes en nies

is aaklig

seker

die mees

beskrywende

enkele woord

in my taal

aaklig

©Teárlach

gelukkig

wat maak jou gelukkig

die doudruppel wat vroeg

aan die blom stingel hang

die gedruis van golwe

wat jou dagbreek

wakker maak

wat maak jou gelukkig

fisant wat ‘n nuwe dag

oopbreek met sy gesang

die sonstrale by dagbreek

wat jou kamer venster

binne kom en verlig

wat maak jou gelukkig

die klokkie wals wat jou opbeur

of elizabeth serenade se sleur

dalk vrolike mars musiek

wat jou are laat druis

of net sagte melodie

wat maak jou gelukkig

kinderstemme wat vrolik

die huis in beweging bring

en hier en daar soms

die lag met ‘n traan

wat nooit vergaan

wat maak jou gelukkig

ou vriendskap wat herontdek

jou verlede weer in vreugde oopvlek

die glimlag van jou wederhelf

wat net julle regtig verstaan

of jou eerste handevat

wat maak jou gelukkig

daar is so baie om op te noem

dankbaarheid oor jy nog kan leef

om te kan lag oor jouself

om saam te kan doen

en om te versoen

©Teárlach

lig in die lug

in die aanloop tot oggendstond

lê my duin in grys stilte gehul

gister se spore op die strand

weg gespoel deur hoogwater

meeue kuier heen en weer

op vroeë oggend briesie

hier agter my duin

kekkel eerste fisant

so lekker om son te sien

wanneer sy eerste skelm strale

die baai begin verf met oranje geel

sulke skelle strale wat skietend verkleur

hoe later hoe meer wit en helder

tot dat die son se magiese

groot oranje bal verskyn

en in skitter wit

verblink

©Teárlach

mooi

deur die mistige oggendlug

verskyn daar grys gestaltes

gestaltes van mense omring

met wasige auras van vaag

geluide versag deur mistigheid

sluip saggies deur vlae van grys

skerp geskreeu van meeu mistiek

gesmoor in parodie van geluide

iewers in hierdie toneel sweef

daar siele van mense soekend

swerwende gedagtes wat kerm

van geeste wat nie rusplek vind

op my duin sit ek rustig en kyk

waai hele hoofstukke oor my kop

van gebeure lank geleë wat vra

om antwoorde wat dit nie vind

spoedig waai seelug mistigheid

in wasige krulle weg oor duine

waaruit mooi getrou weer kom

genade spoel in dankbaarheid

©Teárlach

deur ‘n ruit

met my vier-jaar-oë sien ek ver

tot anderkant die toekoms-ster

om my is daar blik en yster-kar

selfs glas laat alles grysend-bar

uit my perspektief sien ek jou staar

na meer as sestig jare gelede se dae

hoe jy gelyk het in oupa se armytrok

vuilgroen geverf vol duike maar hard

daar waar die damwal gebou was

waar die wal hom amper gesluk het

waar vandag nog water in vergaar

daar het jy so in sy trok moes wag

hene maar julle is ver in die verte

my oë wil-wil net verglaas vertraan

hoe ver is soveel jare dan as mens

dit moet bytel by my klein bestaan

©Teárlach

gedagtes

waar sou my gedagtes begin

waar sou dit eendag eindig

sou dit ewigheidswaarde bevat

het ek genoeg besin om te onthou

is dit dalk al te laat in lewensaand

‘n hele windstorm van gedagtes woed

dan vloei daar net ‘n paar nederige woorde

so onakkuraat en niksseggend uit my mond

meer dikwels ‘n hele katarsis van gevoel

dig – waar lê jou wortels

skryf – waar jou slot

©Teárlach

mistig

mistig

laag oor die duine loei daar ‘n wind

hartseer soos die stem van ‘n kind

bring hy misgordyn wat alles omhein

verdwyn  duinetuin in vaal kombers

deurdringend roep tarentaal na kind

wat wegdwaal van haar nes onder bos

saggies blêr bokooitjie vir haar kroos

binne misgordyn sluip die kwade rond

daarom staan ek langs die diepblou see

my kop gerig op alles wat daar gebeur

siel sweef saam met naamgenoot in lug

geen misgordyne vir my kop – nie meer

helder breek die wete deur beneweling

digste mis word in helder lig versplinter

telkens breek sonstrale maar weer deur

om geduldig daarvoor te wag neem tyd

©Teárlach