tyd en ewigheid

saggies suisende wind oor duine

praat van winter wat begin taan

helder kleurige tapyt van blomme

wat pragtig oopsprei in warm son

maar weer skemeraand toe maak

sussende vrede in natuur se ritme

in ewige getye van eb en vloei

sus branders my gemoed kalm

elke seemeeu se helder geluid

brind vrede en rus vir my siel

so geduldig wag alles in natuur

op elke nuwe wending wat kom

onbewus van enige bedreiging

op die natuur se voortbestaan

gaan lewe ge-organiseerd aan

kernbesoedeling of chemiese gif

wat dier, vis en voël dood laat

word sag aanvaar as lewensloop

net die eensame roep van ‘n meeu

na sy maat wat nie meer bestaan

laat nostalgiese herinneringe hang

besoedelde lug wat hemelruim vul

onder kruip krappies terug in skulp

wat skielik nie meer krag vertoon

sit hy eensaam op sy duin en sug

ewige lament saggies uit in woorde

wat seermaak sover dit op windjie

trek wat deur sproei van branders

verenig word met blou see en lug

van wêreld in smart en barenspyn

©Teárlach