mooi

deur die mistige oggendlug

verskyn daar grys gestaltes

gestaltes van mense omring

met wasige auras van vaag

geluide versag deur mistigheid

sluip saggies deur vlae van grys

skerp geskreeu van meeu mistiek

gesmoor in parodie van geluide

iewers in hierdie toneel sweef

daar siele van mense soekend

swerwende gedagtes wat kerm

van geeste wat nie rusplek vind

op my duin sit ek rustig en kyk

waai hele hoofstukke oor my kop

van gebeure lank geleë wat vra

om antwoorde wat dit nie vind

spoedig waai seelug mistigheid

in wasige krulle weg oor duine

waaruit mooi getrou weer kom

genade spoel in dankbaarheid

©Teárlach

deur ‘n ruit

met my vier-jaar-oë sien ek ver

tot anderkant die toekoms-ster

om my is daar blik en yster-kar

selfs glas laat alles grysend-bar

uit my perspektief sien ek jou staar

na meer as sestig jare gelede se dae

hoe jy gelyk het in oupa se armytrok

vuilgroen geverf vol duike maar hard

daar waar die damwal gebou was

waar die wal hom amper gesluk het

waar vandag nog water in vergaar

daar het jy so in sy trok moes wag

hene maar julle is ver in die verte

my oë wil-wil net verglaas vertraan

hoe ver is soveel jare dan as mens

dit moet bytel by my klein bestaan

©Teárlach

gedagtes

waar sou my gedagtes begin

waar sou dit eendag eindig

sou dit ewigheidswaarde bevat

het ek genoeg besin om te onthou

is dit dalk al te laat in lewensaand

‘n hele windstorm van gedagtes woed

dan vloei daar net ‘n paar nederige woorde

so onakkuraat en niksseggend uit my mond

meer dikwels ‘n hele katarsis van gevoel

dig – waar lê jou wortels

skryf – waar jou slot

©Teárlach